Wszystko zawdzięczam Rudzkiemu. No, zdaję sobie sprawę, że opinia powszechna zwłaszcza środowiskowa, w roli mego duchowego ojca, obsadziła prof. Sempolińskiego. Ale myślę, że sam Lunio bardziej sobie to wmówił, w sobie w konsekwencji i innym, niż rzecz zaistniała w rzeczywistości. W rzeczywistości, czyli no... we mnie. Z jego wspaniałego repertuaru przejąłem przecież zaledwie dwie piosenki Dzidzię oraz Zmianę warty. A co przejąłem z repertuaru Rudzkiego? Wiem, że usilnie starałem się przejąć wszystko, choć co stwierdzam dzisiaj ze smutkiem, udało mi się tak niewiele...

To opowieść o życiu i karierze wielkiej gwiazdy polskiej sceny. Violetta Villas była jak malowany ptak, nie pasowała do szarzyzny czasów PRL-u. Stała się jedną z muzycznych ikon, towarem eksportowym. Często krytykowana w Polsce za styl i ekstrawagancję, za granicą przyjmowana była entuzjastycznie zarówno przez publiczność, jak i recenzentów. Autorzy mówią o swej książce, że to biografia reporterska. Pytają, jak to możliwe, aby Villas - wokalny geniusz w skali światowej, obdarzona absolutnym słuchem i sopranem koloraturowym o czterech oktawach, wielka, choć kontrowersyjna osobowość, nie tylko nie zrobiła kariery na miarę swoich możliwości, ale spędzała starość niemal w ubóstwie, wyobcowana, w atmosferze skandalu i niezdrowej sensacji.